Didier Verriest weet het absolute verdwijnen van het moment vast te leggen door materiële context als verstilde beelden te registreren. Hij zet niets in scène, maar kiest een standpunt van waaruit hij waarneemt, taxeert de natuurlijke lichtinval, reflecties, kleuren, en abstraheert al dat bestaande naar een imaginaire verbeelding ervan. Deze wijze van beeldvorming, ontdaan van elke menselijke levendige handeling, dwingt de opmerkzame beschouwer doorheen een ondefinieerbare filter van eigen nostalgische gevoelens. Als een prolongatie van het moment uit de oorspronkelijke sfeer van het verleden, ervaren we de stille getuigen in een nieuwe samenhang voor het heden.