Verhaal
Didier Verriest weet het absolute verdwijnen van het moment vast te leggen door materiële context als verstilde beelden te registreren. Hij zet niets in scène, maar kiest een standpunt van waaruit hij waarneemt, taxeert de natuurlijke lichtinval, reflecties, kleuren, en abstraheert al dat bestaande naar een imaginaire verbeelding ervan. Deze wijze van beeldvorming, ontdaan van elke menselijke levendige handeling, dwingt de opmerkzame beschouwer doorheen een ondefinieerbare filter van eigen nostalgische gevoelens. Als een prolongatie van het moment uit de oorspronkelijke sfeer van het verleden, ervaren we de stille getuigen in een nieuwe samenhang voor het heden.
Didier Verriest manages to capture the absolute disappearance of the moment by catching material context as still images. He puts nothing in scene, but chooses a position from which he perceives, values the natural light, reflections, colours, and abstracts this all from into an imaginary imagination of it. This method of imaging, devoid of any lively human acting, forces the perceptive viewer through an indefinable filter of its own nostalgic feeling. As a prolongation of the moment of the original atmosphere of the past, we experienced the silent witnesses in a new context for the present.